23.12.12

Συνέντευξη του Δεσποτάκη της Δαμητρός στο Womland.com



Συνέντευξις: Δεσποτάκης Δημήτριος - Γράφω με πολυτονικόν

http://www.womland.com/tet-a-tet/interview/1062-despotakis-dimitrios

Written by Βένη Παπαδημητρίου on .
Posted in ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ







Από την απόλυτη σιωπή… Στην πιο δυνατή κραυγή.. Μια κραυγή, ντυμένη στα γαλάζια, το χρώμα του Ουρανού, και με όλα της τα στολίδια.. Δασείες, περισπωμένες, απόστροφοι… Όπως τον παλιό, καλό καιρό.. (κάπως έτσι την φαντάζομαι….)
Σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο για την Ελλάδα, υπάρχουν Φωνές, λάμψεις φωτός που στηρίζουν τα θεμέλιά της.. Τη Γλώσσα της. Τις Αξίες της. Τα Ιδανικά της. Μια από αυτές, είναι η κραυγή – φωνή του Δημήτριου Δεσποτάκη της Δαμητρός, του Ηθικού Αυτουργού, όπως τον γνωρίζουμε οι περισσότεροι.
Δεν είναι γνωστός, λέει - τα βιβλία του δεν κοσμούν τα βιβλιοπωλεία, και κάποια βιβλιοπώλης, αρνήθηκε να κρατήσει στα χέρια της, το βιβλίο του!!!
Προσωπικά, αγαπώ την ποίηση του Ηθικού Αυτουργού, όπως και πολλοί άλλοι… Είναι η διαφορετικότητά του, που με ελκύει.. Είναι οι λέξεις, τα νοήματα… Είναι η κοινή αγάπη για την Πατρίδα… Έχει το χάρισμα…
Δεν θα πω περισσότερα, γιατί τα αναλύει όλα, ο ίδιος, στη συνέντευξη – συζήτηση που κάναμε, και την θεωρώ πολύ ενδιαφέρουσα για όλους μας.. Πέρα από την ποίηση, περνάμε και σε άλλα θέματα που καίνε…


1) Πως άρχισε η επαφή με το γράψιμο;

Ἤμουν ἀκόμη παιδί ἀμούστακον, δημοτικόν ἐπήγαινα καὶ ὅλη τοῦ κόσμου ἡ γοητεία, ἦταν συγκεντρωμένη εἰς τὰ χαμόγελα τῶν κοριτσιῶν τῆς γειτονιᾶς. Γιὰ κάθε ἕνα, εἶχα κάτι ξεχωριστὸν νὰ γράψω, μιᾶς καὶ δύσκολα ἄρθρωνα λέξιν…μὲ δυσκόλευε τὸ σίγμα… Ἤμουν θουθούρης!


2) Με ποίηση ξεκίνησες;

Κάθε χαμόγελον λοιπόν, ἦταν καὶ κάποιες λέξεις γιὰ ἐμένα, ποὺ τότες τὶς χαρακτήριζα Ἡρωικές, μιᾶς καὶ δὲν τολμοῦσα κατ’ ἰδίαν νὰ μιλήσω. Ναὶ, ἦταν Ποίησις ἑνὸς παιδιοῦ, ἦταν ἄδολη γραφή…


3) Τι σε ενέπνευσε;

Αὐτὸ τὸ κλίκ, ἡ ἀνατριχίλα, ἡ ζωὴ γύρω μου, ὁποὺ μόνον θηλυκιά ἦταν…τὸ ἔβλεπα τότες μόνον ἐγώ. Καὶ ἄρχισα ν’ ἀπομακρύνομαι.. Ἤμουν βλέπεις ὀνειροπόλος, μυθοπλάστης ἴσως γιὰ κάποιους, γιὰ ἄλλους ψεύτης. Μονάχα ἐγὼ μέσα μου, τὸ ἔλεγα Ἔμπνευσιν.


4) Γράφεις πάντα σε πολυτονικό…

Γράφω παντοῦ καὶ πάντα μὲ πολυτονικόν! Εἶναι ἀπὸ τὴν μιὰ ἀπωθημένον, διότι ἐγὼ δὲν ἔχω πάει σχολεῖον, πλήν τοῦ Δημοτικοῦ καὶ δύο τάξεων τοῦ Γυμνασίου… δύσκολα χρόνια τότες. Τὸ πολυτονικὸν σύστημα, εἶναι αὐτὸ ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπον χειριστήν του, εἰς τὴν εὐελιξίαν καὶ ἄνετον χειρισμὸν τοῦ Λόγου. Φαντασθεῖτε μίαν πανέμορφη γυναῖκα, ἐνδεδυμένη μὲ βραδυνόν φόρεμα σὲ χορό καὶ νὰ εἶναι ἄπλυτη καὶ ἀχτένιστη…Ἐξάλλου,ὁλάκερη σχεδὸν ἡ γῆς, χρησιμοποιεῖ τὴν δασεία, πλὴν ἡμῶν! Σήμερα γράφουμε Ελλάς, παλαιότερα Ἑλλάς – ΕΛΛΑΣ, οἱ ἀρχαῖοι ἡμῶν πρόγονοι ΗΕΛΛΑΣ, καὶ οἱ ἀλλόφωνοι σήμερα HELLAS. Παντοῦ λοιπὸν ἡ δασεία, ἀποῦσα ὅμως ἀπὸ τὴν καλλιέργειαν τῶν δικῶν μας παιδιῶν!!!


5) Αυτό σε ξεχωρίζει. Θεωρεῖς πως έτσι έπρεπε να μείνει η ελληνική γλώσσα; Να μην άλλαζε;

Ὅταν ἀρνεῖσαι τὴν γλῶσσα σου

θὰ πῇ πὼς ἀρνεῖσαι τὴν ψυχή σου

καὶ τὴν Πατρίδα σου!

Καὶ τὰ ζητήματα τῆς Ἐθνικῆς ἀξιοπρεπείας

εἶναι σὰν τὰ ζητήματα τῆς δημοσίας ἠθικῆς!»

Κωστῆς ΠαλαμᾶςΠεριοδικόν Νουμᾶς 2-1-1903





6) Θα έπρεπε τα νέα παιδιά κατά την άποψή σου, να γνωρίζουν το πολυτονικό σύστημα;

Κόψανε οἱ Παιδοκτόνοι τὴν γλῶσσα καὶ κατεδίκασαν τὶς ἐπόμενες γενεές, σὲ σκοτάδια! Διότι τὸ μόνον τῆς νιότης Φῶς, εἶναι ἡ Παιδεία. Καὶ τῆς Παιδείας ἡ εὐλογία, εἶναι ἡ Γλῶσσα τῶν Ἑλλήνων…Ὅλοι μας γνωρίζουμε πὼς ἐὰν μὲ κάποιον τρόπον, ἀφαιρεθῇ ἡ Ἑλληνικὴ ῥίζα λέξεων ἀπὸ τὶς ἄλλες γλῶσσες, ὁ Παγκόσμιος Πολιτισμός, θὰ ἐπικοινωνῇ μὲ ἄναρθρες κραυγές…Τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μας κρύβεται σὲ μίαν μονάχα λέξιν: Παιδεία, ἄρα Γλῶσσα, Φωνὴ Ἑλληνίδα!
Ἐὰν μοῦ δώσῃ ἕνας ἐκπαιδευτικός ἐξήγησιν, γιατὶ λέμε Ἀνθυπολοχαγὸς καὶ ὄχι Ἀντι - ὑπολοχαγός, γιατὶ πενθήμερη καὶ ὄχι πενταήμερη, καὶ οὐκ ἐστὶν τῶν ἐρωτημάτων ἀριθμός, χωρὶς ἀναφορὰ εἰς τὸ πολυτονικόν, τότες θὰ τ’ ἀπαρνηθῶ!
Ἡ χρῆσις του, θὰ ἐπιτρέψῃ εἰς τοὺς μαθητάς, νὰ πλησιάσουν τὰ νοήματα τῆς Ἁρχαίας Ἑλληνικῆς Γραμματείας. Ἀπὸ τότες ποὺ σταμάτησε διὰ νόμου ἡ ἐφαρμογή του, σταμάτησε ἡ Ἑλλάδα νὰ παράγῃ Λογοτέχνες, σὰν τὸν Ἐλύτη, Καζαντζάκη, Παλαμᾶ, Καρυωτάκη, Βάρναλη, Δροσίνη, Παπαδιαμάντη, Κάλβο, Σολωμό καὶ οὐκ ἔστιν αὐτῶν ἀριθμός….


7) Υπογράφεις ως Ηθικός Αυτουργός… Γιατί; Σημαίνει κάτι αυτό;

Ἠθικὸς Αὐτουργός! Ναί ὄντως εἶμαι! Ἄμεσα ὑπεύθυνος, γιὰ κάθε ζημίαν ποὺ προκαλεῖ κάθε μου ποίημα εἰς τὸν ἀνθρώπινον νοῦ. Ἄμεσα ὑπεύθυνος, γιὰ τὴν βλάβην ποὺ προκαλῶ σὲ κάθε παιδὶ ποὺ ἀφιλοκερδῶς διδάσκω, ὅσα ἐγὼ γνωρίζω περὶ Ἑλληνίδος Φωνῆς καὶ Μυθιστορίας.


8) Η αγάπη σου για την πατρίδα είναι εμφανής στο γράψιμό σου. Από μικρός είχες αγάπη στην πατρίδα; Οι γονείς σου σου έχουν εμφυσήσει αυτή την αγάπη;

Ἄγγιξες εὐαίσθητον σημεῖον! Πατρίδα… Θὰ σοῦ ἀπαντήσω, λέγοντάς σου περιληπτικῶς μιὰ ἱστορία:

...μὴν βασιλεύεις Ἥλιε …
Σήμερα κάλεσα τὸν Ἥλιον, μαζὶ μου νὰ σταθῇ, δίπλα μου, νὰ ἰδῇ τὸ μυστικό μου. Δίπλα εἰς τὰ γιασεμιὰ καὶ σὲ ἀνθισμένον κλαρὶ λεμονιᾶς, κρέμασα ἕνα ματωμένον καὶ σκόνην γεμᾶτον σακκάκι, ἀκαθάριστον περίπου 89 ἔτη …

τὸ φοροῦσε μεταμφιεσμένη ἡ γιαγιά μου,

καθὼς πίσω της ἔτρεχε μὲ ξέφρενον καλπασμὸν ὁ Πολιτισμὸς νὰ τὴν προλάβῃ.

Τὸ μεγαλεῖον του ἐγνώρισε ὁ ἀδελφός της, 19 ἐτῶν, ὁ Ἐπαμεινῶνδας Μανουσάκης! Μεγάλη Τιμή τοῦ ἐδόθη!.

Ἐπάνω σὲ δύο ἄλογα παρέλασε εἰς τὴν παραλίαν τῆς Σμύρνης

καὶ αὐτὰ ζηλεύοντας τὴν δόξαν του,

τραβῶντας τὸ ἕνα ἀπὸ ἐδῶ καὶ τὸ ἄλλον ἀπὸ ἐκεῖ, τὸν ἔσχισαν εἰς τὰ δύο …

συνέβη τότε, εἰς τὸ ξεψύχισμα τῆς Σμύρνης, τὴν ὥραν τοῦ συνωστισμοῦ,

τότες ποὺ ὁ Πολιτισμὸς ἔκοβε τὰ χέρια ὅσων προσπαθοῦσαν σὲ βαπόρι ν’ ἀνέβουν!...

Μὴν δακρύζεις Ἥλιε!

Ἔχασα τὴν οἰκογένειά μου, μὰ πάλι θὰ σταθῶ εἰς τὰ πόδια μου …ἔλα νὰ ἰδῇς …

πῆρα τὴν στάχτην μόνον ἀπὸ τ’ ἀποκαίδια καὶ τὰ πέλαγα μὲ ἔφεραν εἰς τοῦ Ἀλεξάνδρου τὴν πόλιν!

Τὶ κυττᾶς Ἥλιε; Αὐτὸ εἰς τὴν τσέπην τοῦ σακκακιοῦ; μελάνι εἶναι …

ξέμεινε ἀπὸ τοῦ Καβάφη τὰ ψιθυρίσματα…

ξεχείλισε ἀπ’ ἀγάπη γιὰ Ἑλλάδα καὶ κρύφθηκε νὰ σωθῇ εἰς τὴν τσέπην τούτης τῆς μνήμης!

Κι αὐτὴ ἡ γυναίκα,

στοιβαγμένη εἰς τὸ πλοῖον μὲ τὸ ἀγοράκι σφηνωμένο εἰς τὸν κόρφον της, ἡ μάνα μου εἶναι Ἥλιε …νὰ μὲ σώσῃ θέλει….

καὶ τὸ βρώμικον χέρι ποὺ ψαχουλεύει τὸ μουνί της μήπως ἔχει λίρα κρυμμένην,

εἶναι τοῦ ἀπογόνου τοῦ Ἰμπραὴμ…τῆς Πελοπονήσου βιαστή…

καὶ δίπλα της εἶναι ἡ κλαίουσα ὑπηρέτρια, νὰ τὴν ἀκολουθήσῃ θέλει ἀκόμη καὶ εἰς τὸν θάνατον!

Δυὸ γεννιὲς Ἥλιε,δυὸ Πατρίδες.

Μὴν βασιλεύεις, μεῖνε λίγο ἀκόμη,ἄκουσέ με…

Εἶμαι ὁ τρίτος κατὰ σειρὰν μὲ χαμένην Πατρίδαν …

μὴν δακρύζεις …σωστὰ βλέπεις …ναὶ ἡ Ἀθήνα εἶναι αὐτὴ …

Ἥλιε …μὴν βασιλεύεις …

ἔχεις δίκαιον …

ἦταν...

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

23-7-2011



9) Γράφεις για την Ελλάδα… Πως αισθάνεσαι που γράφεις ποιήματα για την Ελλάδα;

Τὸ παράξενον θὰ ᾿ταν νὰ μὴν γράφω γιὰ τὴν Ἑλλάδα! Μόνον Εὐλογίαν αἰσθάνομαι, ἀκόμη καὶ ὅταν τὰ κρυφά μισόγελα τῆς κακίας καὶ ὁ ψίθυρος «ψώνιο», νὰ μὲ κάνουν νὰ σιωπήσω θέλουν! Μὰ ξεχνοῦν πὼς ἀπὸ τὰ παιδικά μου χρόνια ἤμουν μονάχα σιωπηλός… Ἤμουν θουθούρης….


10) Θέλεις να περάσεις κάποια μηνύματα μέσα από την ποίηση; Ποιά είναι αυτά;

Ἡ ἐπικοινωνία μου μὲ τὸν κόσμο, γίνεται μονάχα μέσῳ τοῦ γραπτοῦ μου λόγου.

Ἀ - γάπη....
ἴσως ἡ μοναδικὴ λέξις ποὺ δὲν ἀπασχόλησε Καθόλου μὰ καθόλου,
τοὺς μεγίστους τῆς παγκοσμίου φιλοσοφίας, τραγωδίας....
μήτες Πλάτων, μήτες Ἀριστοτέλης, Εὐρυπίδης, Αἰσχύλος, Σοφοκλῆς, Ἡράκλειτος καὶ οὐκ ἐστίν αὐτῶν ἀριθμός,
μήποτες ἀνέλυσαν τὴν λέξιν αὐτήν,
μὲ τὸ ἴσως στερητικόν Ἄλφα εἰς τὸ ξεκίνημά της....
Αὐτὸ καὶ μόνον μὲ βάζει σὲ σκέψεις!
Τὰ πάντα εἶναι ἔρωτας!
Ὅταν Αὐτὸς ὠνομάσθη ντροπὴ ἀπὸ τὸ σύστημα....
μοῦ ἔμαθαν τὴν λέξιν Ἀ - γάπη.....
Τὸ μέγιστον λοιπὸν μήνυμα, εἶναι ὁ Ἔρως, ὁ Θεῖος Ἔρως καὶ ἡ Ἐλευθερία, ἀχρωμάτιστη καὶ προσβάσιμη σὲ κάθε τῆς Γῆς Πλᾶσμα.


11) Αν σε χαρακτήριζαν εθνικιστή λόγω της γραφής σου, θα σε ενοχλούσε;

Ἐθνικιστής; Δὲν εἶμαι πολιτικός, δὲν ἔχω χρῶμα. δὲν φοράω ταμπέλα.Ἐὰν ἤμουν εἰς τὴν πρώτην γραμμήν στρατιώτης, ἔναντι τοῦ ἐχθροῦ, δὲν θὰ ῥωτοῦσα τὸν συμπολεμιστήν μου, ἐὰν ἦταν δεξιός, ἀριστερός, κεντρῶος, βασιλικός…μονάχα ἐὰν ἦταν ζωντανός θὰ μὲ ἔνοιαζε, ὥστε ἀπὸ κοινοῦ τὸν βάρβαρον εἰσβολέα νὰ διώξουμε. Διότι ὅποιος ἐτόλμησε ἤ τολμήσῃ τὴν αἰώνιον ἐτούτη κοιτίδαν τοῦ πολιτισμοῦ νὰ προσβάλῃ μὲ κάθε τρόπον, μονάχα βάρβαρος δύναται νὰ εἶναι…Δὲν ἀναγνωρίζω λοιπὸν τὸν ὄρον ἐθνικιστής! Διότι τότες, εἴμεθα ἄπαντες Ἐθνικισταί! Δὲν ἦταν ὁ Κολοκοτρώνης; Ὁ Λεωνίδας; Οἱ γυναῖκες τῆς Πίνδου; Ἡ λέξις εἶναι μία! Ἕλληνας Φιλόπατρις!
Ἐὰν ὅμως, κάποιοι θέλουν νὰ μὲ χαρακτηρίσουν κατὰ πὼς θέλουν, ἄς γνωρίζουν τὸ ὅτι λατρεύω τὰ θαλασσινά, τὸ οὖζο, τὸ τζάκι μου, τὸ ποδήλατόν μου, τὴν μηχανή μου καὶ τὰ μακρυά μου μαλλιά… Θὰ μοῦ πῇς τὶ σχέσιν ἔχουν αὐτά;Τὴν ἴδιαν ποὺ ἔχω ἐγὼ μὲ τὰ χρώματα τῆς πολιτικῆς, πλὴν τοῦ χρώματος τῆς Φιλοπατρίας καὶ τῆς Ἐλεύθερης Ἐλευθερίας.


12) Τι σε εμπνέει να γράψεις;

Μὲ ῥωτᾶς τὶ μὲ ἐμπνέει…. Αὐτὸ ποὺ πᾶντα μὲ ὁδηγοῦσε σὲ ἄλλους κόσμους, μοναχικούς, γαληνεμένους…Χάνεται τὸ μυαλό μου σὰν ἀπαντῶ θηλυκόν νὰ χαμογελᾶ σὰν τὸν Ἥλιον. Κι αὐτὸ εἶναι Ἐλεύτερον, εἶναι αἰώνιον…ναί! εἶναι Ἡλιακόν…
Χάνομαι σὲ κάθε τῆς Πατρίδος μου γωνιὰ καὶ σὰν κρυώνω, τρυπώνω εἰς τὴν ἀγκάλην τοῦ Αἰγαίου καὶ ξυπνῶ ὕστερις εἰς τοῦ Ἰονίου τὸ μουσικὸν κελάρισμα…


13) Τι είναι η ποίηση για σένα;

Σὰν σταθῶ Ἐλεύθερος σὲ αἰώνια πατήματα ἐπάνω,βουρκώνωντας καθὼς φοβᾶμαι νὰ κυττάξω τὸν ἄλλον κόσμο, τρομάζω καὶ γυρίζω εἰς τὸν Ἔρωτα, τὴν Γλῶσσα μου καὶ τὸ στρατί ποὺ μὲ ὁδηγεῖ εἰς τὸ σπίτι μου…ὁδὸς Ποιήσεως, Πλατεία Ἐλευθέρου Ἀνθρώπου...


14) Έχεις εκδόσει ορισμένα ποιήματα, σκέφτεσαι να εκδώσεις και άλλα στο μέλλον;

Ἔχω κάνει δύο ἐκδόσεις καὶ ὀφείλω νὰ εὐχαριστήσω δημοσίως τὴν Εὔην Χαλᾶ Δημουλῆ, ποὺ ἐπιμελήθηκε καὶ προώθησε τὰ γραπτά μου ἀφιλοκερδῶς πρὸς ἔκδοσιν, καθὼς καὶ τὶς ἐκδόσεις ΑΛΚΥΩΝ ποὺ χρηματοδότησαν τὴν ἔκδοσιν χιλίων ἀντιτύπων, ἀφήνοντάς μου τὰ πνευματικὰ καὶ οἰκονομικά δικαιώματα, χωρίς κάν νὰ μοῦ ζητήσουν ἔστω ἔνα συμβόλαιον, μία ὑπογραφή! Ἐτοιμάζω τὸ τρίτον μου βιβλίον καὶ θὰ συνεχίσω νὰ ἐκδίδω, ἕως ὅτου ἡ Ποίησις καὶ ἡ Ἁρμονία, μὲ πάρουν εἰς τὸν κόσμον ποὺ θαρρῶ πὼς ἀνήκω, τὸν ἰδικόν τους κόσμον.


15) Έχουν αποδοχή τα ποιήματά σου, από τον κόσμο;

Θαρρῶ πὼς ἀρέσει. Βέβαια αὐτὸ εἶναι δική μου γνώμη, ποὺ μετρᾶ τὸ θέμα ἀπὸ τὸ ἐνδιαφέρον ποὺ δείχνουν οἱ πολιτιστικοὶ φορεῖς γιὰ τὸν λόγον μου. Ἀπὸ τὴν ἄλλην, ἀκόμη τὰ βιβλία μου δὲν ἔχουν πάρει θέσιν σὲ κάποιο βιβλιοπωλεῖον! Τρομάζει ἡ λέξις Ποίησις καὶ ὅταν εἶσαι καὶ ἄγνωστος, εἶναι ἀκόμη χειρότερα! Κάποια βιβλιοπώλης, ἀρνήθηκε ἀκόμη καὶ νὰ τὸ πιάσῃ εἰς τὰ χέρια της! «Πᾶρτο, πᾶρτο, τὶ θὰ πῇ Ποίησις; Φῦγε μὴν τὸ ἀφήνῃς, πᾶρτο», μοῦ φώναξε μπροστὰ σὲ κόσμον! Τὸ πρεζόνι θὰ εἶχε σαφῶς καλλιτέραν ἀντιμετώπησιν! Δὲν ἤθελε κάν νὰ τῆς χαρίσω ἕνα, γιὰ νὰ τὸ χαζέψη!


16) Τι είδους ποίηση προτιμούν οι Έλληνες κατά την άποψή σου;

Τώρα οἱ Ἕλληνες δὲν ἔχουν διάθεσιν γιὰ ἀνάγνωσιν. Ἐξάλλου οἱ νέες γενιές, δυσκολεύονται νὰ κατανοήσουν …καὶ πῶς νὰ τὸ πράξουν, ἐὰν σκεφτοῦμαι πὼς χρειάζεται πλέον ὁ Ἕλληνας, χωρὶς ἴχνος ντροπῆς μετάφρασιν, γιὰ νὰ διαβάσῃ Παπαρρηγόπουλον.Ὅταν τὰ τούρκικα σήριαλ κατακλύζουν τὸ θέαμά του, ὅταν τὰ κανάλια ἀναδεικνύουν πρότυπα ἐπιπέδου ὑπὸ τοῦ μηδενός, ὅταν τὰ θέατρα εἶναι ἀπὸ ἄδεια ἕως κλειστά, πῶς νὰ διαβάσῃ ὁ Ἕλληνας καὶ τὸ χείριστον; Πῶς νὰ ἐπιλέξῃ;


17) Βλέπουμε πολλούς ποιητές στο φέις… Αξίζουν όλοι κατά την προσωπική σου άποψη;

Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶμαι κι ἐγώ! Ἐγὼ εἶμαι ὑπεύθυνος καὶ Ἠθικὸς Αὐτουργός! Διότι σὰν βλέπω κάτι ἄσχημον, δὲν τολμῶ νὰ τὸ πῶ, ἀντιθέτως τὸ χαϊδεύω, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ ἄσχημον νὰ εὐδοκιμῇ! Καὶ σὰν ἀνθίσῃ κάτι ὡραῖον μέσα σὲ χωράφι πνιγμένον ἀπὸ ἀγριάδες, θᾶ πνιγῇ! Πάλι τότες εἶμαι ὁ Ἡθικὸς Αὐτουργός! Διότι δὲν τὸ πρόσεξα, παρασύρθηκα ἀπὸ τὶς ἀγριάδες καὶ ἀντὶ νὰ βελτιώνομαι, γίνομαι ἀγριάδα τὸ διαμάντι ποὺ κρύβει…


18) Υμνείς και τον έρωτα…ο έρωτας παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή σου; Σε εμπνέει;

Ὁ Ἔρωτας εἶναι Ζωή! Δὲν ὑπάρχει τίποτα χωρὶς Αὐτὸν, μήτες κάν ἀναπνοή! Δὲν χρειάζεται σχολιασμόν! Ὁ ἀνέραστος, ὁ διώκτης του, εἶναι τὸ σκοτάδι! Ὄχι μόνον μὲ ἐμπνέει, μὰ μὲ ζεῖ!

Ἐρωτεύθηκα τὴν μαγείαν τοῦ Ἑλληνικοῦ Λόγου,
μαζύ της ἐταξείδεψα
καὶ μέσῳ αὐτῆς, ἀνδρώθηκα καὶ ἐξελίχθηκα.
Ἡ ζωὴ μέσα της,
εἶναι μὲ χρώματα καὶ μυρωδιές ἀληθινές,
μὲ ἔρωτες
καὶ βηματισμοὺς εἰς τῆς γῆς τὸ κορμί.
Αὐτὸς ὁ κόσμος, ὁ Ἄλλος κόσμος,
ἡ Ποίησις,
τὸ Μέγαν εἶναι τοῦ ἐρωτισμοῦ μυστικόν.
Τὸ ἀναζητῶ εἰς τὴν ὁδὸν πρὸς τὴν κατάκτησιν,
τὴν ἁγνὴν διάθεσιν τῶν λέξεων,
μέχρις αὐτές,
ἐπιτρέψουν εἰς τὸ κορμὶ ν’ ἀνατριχιάσῃ…
Καὶ τότες ἀναρωτιέμαι, γύρω μου κυττῶντας,
πῶς Δημήτριε καὶ εἶσαι ἐδῶ,
ἀντὶ νὰ χαμογελᾶς εἰς τὰ χαμόγελα τοῦ κόσμου τῆς Γῆς….


19) Δεσποτάκης της Δαμητρός Έλλην…Πως το ερμηνεύεις; Γιατί το όνομα της μητρός και όχι του πατρός, ώς γίνεται συνήθως; (εδώ.. την πάτησα … με την ερώτησήν μου..)

Τὴν Μητέρα μου τὴν ἔλεγαν Μαριέττα! Ἡ σύνθετος λέξις Δά-μητρός ἤ Δήμητρος ἤ Γᾶ-μητρός, δένει τὴν Μητέρα μὲ τὴν Δᾶ ἤ Γᾶ ἤ Γαῖα, Γῆ. Ἡ Μητέρα Γῆ δηλαδή, ἡ Τροφός! Ἡ γενικὴ πτῶσις εἶναι τῆς Δήμητρος ἤ Δάμητρος, μὰ ποιητικῇ ἀδείᾳ, χάριν εὐφωνίας καὶ εὐμορφίας τοῦ Λόγου, κατεβάζω τὸν τόνον εἰς τὴν λήγουσαν καὶ δηλώνω παιδὶ τῆς Μητέρας Γῆς, ἀναγνωρίζοντας τὴν Μητριαρχίαν. Δηλώνω δηλαδή Θνητός….»


20) Γράψε μου ελεύθερα πως αισθάνεσαι για την έκφρασή σου, μέσω των γραπτών…

Ὅταν γράφω, πολὺ μὰ πάρα πολὺ εἶμαι εὐτυχισμένος, ἀκόμη καὶ ὅταν γράφω γιὰ τὴν φυγὴν τοῦ υἱοῦ μου. Θὰ ἤθελα ἔτσι νὰ κάμω τὸν κύκλον μου, μὲ μιὰ εἰκόνα μέσα μου καὶ ἐμπρὸς σ’ ἕνα χαρτί, ν’ ἀποχαιρετήσω τὴν Ἑλλάδα μου καὶ τὸν Φίλον μου Ἔρωτα…


21) Πως βλέπεις την κρίση στην Ελλάδα; Τους πολιτικούς μας; Πως κρίνεις την κατάσταση; Πως βλέπεις το μέλλον της πατρίδας μας; Μπορούμε να κάνουμε κάτι ώς Έλληνες; Θα έπρεπε να είχαμε κάνει κάτι; είναι αργά;

Κρίσις; Πολιτικοι; Μέλλον; Ἐμεῖς εἴμεθα οἱ πολιτικοί, ἡ κρίσις, τὸ μέλλον! Ἐμεῖς ἄς ποῦμε, ἐργαζόμενοι σὲ νοσοκομεῖα καθαρίστριες, παίρναμε περισσότερα τῶν ἱατρῶν, φεύγαμε μὲ τσάντες γεμᾶτες καθαριστικά, χαρτικά, λάδια, τρόφιμα καὶ τώρα φωνάζουμε τοὺς ἄλλους κλέφτες!!!! Ἐμεῖς λαδώναμε τὸ σύστημα, ἐμεῖς τὸ κλέβαμε, ἐμεῖς τὸ ἰσοπεδώσαμε! Ἐμεῖς ἐκλέγουμε κλέφτες καὶ ἀλητηρίους, ἐμεῖς , ἐμεῖς, ἐμεῖς! Δὲν ὑπάρχει κανένα μέλλον! Μὴν ξεχνᾶμε τὶ ὑπέγραψε ἡ κυβέρνησις 12-12-2012! Εἴμεθα οἱ χείριστοι τῶν Ἑλλήνων! Ἡ μοναδικὴ γενιὰ εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος, ποὺ παραδίδει Πατρίδαν ἀμαχητί !!!!!!!!! Εἴμεθα οἱ μόνοι εἰς τὴν ἱστορίαν γενιά, ποὺ μισεῖ τὰ παιδιά της τόσον πολύ, ὥστε τοὺς ἄνοιξε τὸν λάκκο! Καὶ πόσο ντρέπομαι γι’ αὐτό ἄν ἤξερες…
Μόνον μίαν ἐλπίδαν ἔχομεν!

Παιδεία, Παιδεία, Παιδεία, Παιδεία…Πετᾶξτε τὶς γαμημένες τηλεοράσεις ἀπὸ τὰ σπίτια καὶ ἄς μορφώσουμε τὰ παιδιά μας, ἔτσι ὥστε ἴσως τὰ παιδιά τους νὰ ἔχουν μίαν ἐλπίδαν….
………..: Θὰ ἤθελα νὰ πῶ, πὼς δὲν χρειάζεται πλέον νὰ περιμένουμε τὸν ἡγέτην νὰ μᾶς σώσῃ! Ὁ Ἡγέτης εἴμεθα Ἐμεῖς, Ἐμεῖς ἡ Παιδεία! Ἄς ξεκινήσουμε ἀπὸ ἁπλὰ πράματα….Νὰ δείξουμε ἀδιαφορίαν εἰς τὸ ἀνήθικον, νὰ προστατεύσουμε τὴν Ἀλήθεια καὶ Αὐτὸ ποὺ λέμε ὅλοι μας Φῶς, ἄς τὸ ὁδηγήσουμε νὰ νικήσῃ τὸ σκότος…

Εὐχαριστῶ σε ποὺ μοῦ ἔδωσες τὴν εὐκαιρείαν νὰ μιλήσω.

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην
18-12-2012


 


11.10.12

Ἕνα Μικρὸν Μικρανέμι



Ο βραβευμένος ποιητής Δεσποτάκης της Δαμητρός μαγεμένος από την άγρια ομορφιά του Ευβοϊκού τοπίου, με ίχνη που παραμένουν σιωπηλά και κρυμμένα κάπου στον χωρόχρονο μίας άγνωστης σε εμάς προϊστορίας, νιώθωντας την έλξη της σκληρής γης που επίμονα προστατεύεται από την διαβρωτική φθορά του χρόνου, βιώνοντας λίγες στιγμές από την καθημερινότητά μου εκείνη που μπλέκεται γοητευτικά ανάμεσα στον παλαιό μύθο και την πολύχρωμη πραγματικότητα, αποκρυπτογραφώντας τα κωδικά μου σημάδια,

 χαρτογραφώντας με ειλικρίνεια την αληθινή φύση μου

εμπνεύστηκε, διαισθάνθηκε και ύφανε τις λέξεις με τα χρώματα, με βύθισε στα μυστικά νερά της Όχης και με μάρτυρες τον Ήλιο και τον πρώτο της Ευβοίας Άνεμο, με βάπτισε

Μικρὸν Μικρανέμι...

Σαν ένας άλλος παλαιός Εξιστορητής οι ιστορίες του οποίου αναδύονται από τους τοπικούς θρύλους και μύθους, έγραψε για μνήμες ζωντανές, για παραδόσεις ιδιαίτερες, για την απόκοσμη αλήθεια που στοργικά τυλίγεται από τον θρυλικό απόηχο περασμένων εποχών. Διαποτίστηκε από την ισχυρή δύναμη του ιερού αυτού τόπου, χαμένος καθώς συνεχίζει να βρίσκεται μέσα στην αχλύ ενός παρελθόντος και ενός παρόντος, που ενωμένα συνεχίζουν την κοινή τους πορεία στον χρόνο, αυτή την άφατη διαδρομή μίας μεταφυσικής μύησης, συναντώντας την πολυπόθητη Αιωνιότητα. Έγραψε για τον πλούσιο, αιθερικό, γεμάτο μυστικά και κώδικες ιδιαίτερο προσωπικό μου κόσμο, από τον οποίο και αναδύομαι... μία Ιερή Γεωγραφία για εμένα,

το  Μικρὸν Μικρανέμι...

Μέσα σε σκοτεινές σπηλιές και σε βαθιές χαράδρες, πάνω σε ψηλές κορφές και σε πυκνόφυτα δάση, δίπλα σε αρχαίες πέτρες που μόνο στους τυχερούς σιγοψιθυρίζουν το ένδοξο παρελθόν θεών, ημίθεων και θνητών που περπάτησαν πάνω τους, περικυκλωμένος από την αρμύρα του Αιγαίου, ακροβάτης ανάμεσα στο Γνωστό και το Άγνωστο, το Ορατό και το Αόρατο, ολόκληρος ο τόπος κρατάει καλά φυλαγμένη την άρρητη, πανάρχαιη μαγεία του και την προσφέρει σε ελάχιστους, στους αγνούς περιηγητές, στους μυημένους που σέβονται σιωπηλά τις περασμένες μνήμες και τις αλλόκοτες δοξασίες, στους εραστές άχρονων χρόνων που με αρμονία υφαίνουν εικόνες από εξιστορήσεις περασμένων εποχών, εικόνες που αργοσαλεύουν, που αναπνέουν, που κινούνται, που ζουν...
Εικόνες από ένα Μικρὸν Μικρανέμι που με Δρυοπική καρδιά και ψυχή Λέλεγος πάλλεται στον αέρα και ελεύθερο πετάει ψηλά, για να γίνει κυρίαρχος άνεμος...

Σε ευχαριστώ αγαπημένε φίλε Δημήτρη.
Μέσα σου καίει άσβεστη η φωτιά της αστραπής του Διός.


Ἕνα Μικρὸν Μικρανέμι

Μέσα εἰς τῶν ἀνέμων τὴν παραζάλην,
γεμᾶτον νιότης ζωήν, μικρὸν μικρανέμι ἐχάθη,
κάπου εἰς τοῦ Δημοσάρη τὴν γῆς,
σὲ δυό τὴν Ὄχη ποὺ ἔκοψε.

Μαγεμένον, τὴν φρεσκάδαν του ἅπλωνε,
σὲ μονοπάτι ποὺ ᾿χε γάργαρες πηγές,
σὲ λίμνες ἀπὸ νεράιδες ζωγραφισμένες γαλαζοπράσινες
κι ἄφηνε τὰ κελαηδίσματα,
χάδι νὰ εἶναι μακρόσυρτον εἰς τὴν ἀγκαλιάν του.


Ἤξερε ἀπάνω πὼς εἶναι σ’ ἀψηλὲς κορφάδες,
ἀγριεμένοι, ἄνεμοι γηραιοὶ πὼς τὸν ἀναζητοῦν.
Μὰ λεύτερον τὸ μικρανέμι,
σὲ πρωινὸν καστανόλογγον εὐωδιαστόν ἐτρύπωσε,
μὲ παιδικὴν ὁρμὴν
καὶ μέσα του εἶδε, κόσμοι ἦταν, ἀλλόκοσμοι.
Δρύοπες τῶν δασῶν, Λέλεγες τῶν λιμνῶν,
ἀπὸ καστανιὲς πίσω ξεπρόβαλαν,
ῥωτῶντας γιὰ τὸν Δράκον, γιὰ τὸν Κύνα…
ἄχ…
μονάχον ἤθελε,
εἰς τὴν ἄγριαν βροχοστόλιστον Ὄχη νὰ ζήσῃ.


Ἔπλεε τὸ μικρανέμι,
σὲ γεννημένες σκιὲς ἀπὸ βράχους σεμνούς,
ἀπάνω χόρευε εἰς τὶς ῥεματιὲς μὲ πουλιά, πασχαλιὲς καὶ πεταλοῦδες
κι ὁποὺ πατοῦσε ἄκουες σιγανά…
Βαθύρεμα…Πλύστρα…Πλατανίτσες…
Ῥηγιάς… Ἀρχάμπολη…
Χοροπηδοῦσε καὶ γέλαε,
μιᾶς εἰς τὰ Στῦρα, εἰς τὸ Μαρμάρι καὶ εἰς τὴν Κάρυστον μιᾶς.


Κι ἔπειτας μὲ φούριαν τὸ μικρανέμι,
μέσα περνοῦσε ἀπὸ αὐλές λευκές, ἀσβεστωμένες,
μ’ ἀνθισμένους ἰβίσκους, γιομᾶτες ῥοδιὲς καὶ γλυκὰ φραγκόσυκα.
Σὲ δροσερὰ μέσα τρύπωνε σπηλιώματα
κι ὕστερις πετοῦσε ἀψηλά,
βαστῶντας γερὰ τὶς κελαηδιὲς τῆς ἄγριας καρδερινιώς,
τοῦ φλώρου, τοῦ λούγαρου, τοῦ ἀηδονιοῦ…,
σκορπῶντας τὴν χάριν του,
εἰς τῖς ἀνθισμένες τῆς Ὄχης πλαγιές.
 
Κι ἔτσι πλανεμένον, μὲ γαληνεμένον πετοῦσε νοῦν,
ἀπὸ τὴν Εὐβοϊκὴν νησιώτικην Γῆν ἀπάνω·
καὶ τότε εὐρέθη ὀμπρὸς τὸ μικρανέμι,
ὀμπρὸς σὲ θρῦλον, μῦθον καὶ Θεούς.
Ἐσφύριζε ἡ ὁρμή, ἡ νιότης του,
καθὼς εἰς τοὺς χρόνους τριγύριζε τοῦ Δρακόσπιτου·
κι ἦταν ὁ ἥλιος παντοῦ νὰ τὸ προσέχῃ.
Θὰ ᾿ταν καταμεσήμερον
κι ὁλοῦθε ἀχνιὰ ἀπ’ τὴν δροσιάν του
καὶ κουρασμένον πιὰς αὐτό,
ἐστάθη εἰς τὸ πάτημα καὶ μοίρασε γύρω σιγήν,
δίπλα ἀπὸ τὴν κεφαλὴν τῆς Ὄχης.


Καθὼς τὸ λιοπύρι τὸ ἔλουζε,
ὕμνους ἄκουσε μακρόσυρτους, μακρόθεν·
ἀνακάτωσε τὶς γύρω φυλλωσιές,
ἐδρόσισε τοὺς Δρύοπες τῶν Παλαιῶν Λόγων,
τοὺς Λέλεγες ἐδρόσισε φύλακες τῶν γύρω ὅλων.
Καὶ πρὶν ἀνάμεσα χαθεῖ σὲ πρωτόκαρπες καστανιὲς
καὶ σὲ μυστικὰ τοῦ ὅρους βυθισθῇ νερά,
πῆρε τὴν εὐλογίαν εἰς τὸ Δρακόσπιτον ποὺ ἐζοῦσε
κι ἔστειλε τὰ πουλιὰ σὲ πλαγιὲς νὰ τὴν τραγουδήσουν.

Κι ὅλη ἦταν ἡ Ὄχη μ’ ἀνατριχίλα,
καθὼς ψιθύριζε πετῶντας πιὰς τὸ μικρανέμι,
Ὦ, Ἧρα Τελεία…
Ὦ, Ἧρα Τελεία…
Ὦ, Ἧρα Τελεία…


ΥΓ: « Ἀφιερωμένον εἰς τὸ Μικρανέμι,
ὁποὺ κυρίαρχος νὰ γίνῃ Ἄνεμος,
εὔχομαι! »
Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

3-10-2012
 
 
Το Μικρανέμι σμιλεύει την πέτρα
ποτέ δεν συμβαίνει το αντίθετο...

 
 
Γνωρίζεις καλά ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν περνούν ποτέ στην λήθη.
Δημήτρη, είσαι Ένας από εκείνους...

~~~ Το Μικρανέμι ~~~



© 2012 Δεσποτάκης Δημήτριος

© 2012 Κωνσταντίνα Λαψάτη ~ Αφιερώματα

 




 



2.10.12

Βιβλιογραφία του έργου Έμπονυ Βάργκας १

Όσοι γνωρίζετε το έργο μου αλλά και εμένα προσωπικά επί σειρά ετών, γνωρίζετε με κάθε βεβαιότητα πως δεν υπάρχει περίπτωση να γράψω ένα βιβλίο το οποίο να μην έχει μέσα πληροφορίες ή μηνύματα που θεωρώ ότι οφείλω να βάλω μέσα στις σελίδες του.
Ένα βιβλίο θα σου προσφέρει τους θησαυρούς του, μόνο όταν έχεις να μάθεις μέσα από αυτό. Το βιβλίο είναι γνώση και η γνώση, παραμένει ανοιχτή ΜΟΝΟ για εκείνους που μπορούν να πιάσουν με τις κεραίες τους τα μηνύματά της, να τα επεξεργαστούν, να προβληματιστούν και κατά συνέπεια, να βαδίσουν κι εκείνοι τον δύσκολο δρόμο της έρευνας, έναν μοναχικό, κοπιαστικό δρόμο που αν τον αγαπήσεις, δεν μπορείς παρά να τον βαδίζεις για χρόνια, μελετώντας, κι όχι απλά διαβάζοντας, επίπονα και επίμονα.
Είναι ο δρόμος που αποκαλώ The Lost and Found Road, επειδή ψευδώς σου φαίνεται πως χάνεις πολλά για να τον περπατήσεις, μα στο τέλος του ταξιδιού, έχοντας βρει ακόμα περισσότερα, ξέρεις πως άνοιξε άλλη μία πόρτα η οποία και θα σε καλωσορίσει στο επόμενο ταξίδι που θα κάνεις.
Ήταν, είναι και θα παραμείνει αδιανόητο να γράψω ένα βιβλίο που δεν έχει μέσα πληροφορίες και μηνύματα και χαίρομαι όταν με το πέρασμα των χρόνων, βρίσκω πολλούς συνοδοιπόρους που συμφωνούμε πάνω στο θέμα και ταυτιζόμαστε πλήρως.
Έχοντας δεχτεί λοιπόν πολλές ερωτήσεις για τα έργα που μελέτησα ώστε να αποδώσω σωστά τα αρχαιολογικά δεδομένα της πλοκής και να μεταφέρω δίχως αυθαίρετες αποκλίσεις τις πληροφορίες εκείνες που θα έδιναν στο βιβλίο Έμπονυ Βάργκας ~ Νυχτερινοί Ψίθυροι μία σωστή και ακριβέστατη αρχαιολογική συνέπεια, παραθέτω τις έρευνες που μελέτησα, αναρτώντας τον παρακάτω κατάλογο με τις πηγές που με βοήθησαν και που δεν είναι άλλες από:

i. μελέτες για το ανασκαπτικό έργο
αρχαιολόγων στην Μεσοποταμία,

ii. {επιστημονικά} ημερολόγια ταξιδιωτικών
{και αρχαιολογικών} περιηγήσεων,

iii. εκδόσεις Μουσείων και Ιδρυμάτων του εξωτερικού
που πραγματεύονται ξεχωριστούς τομείς
της επιστήμης της Αρχαιολογίας του κλάδου της Ασσυριολογίας και του τμήματος Ανατολικών Σπουδών,
όπως παραδείγματος χάριν, λεξικά, ιστορία της τέχνης,
χάρτες αρχαιολογικών τοποθεσιών,
θεογονικοί και κοσμογονικοί μύθοι
Ασσυρίων, Βαβυλωνίων, Σουμερίων κ. ά..,

iv. καθώς και γλωσσολογικές έρευνες
για την μετάφραση της σφηνοειδούς γραφής
και της φωνητικής απόδοσης
των διαφόρων ασσυροβαβυλωνιακών λέξεων και προτάσεων
που χρησιμοποίησα στο βιβλίο.



Βιβλιογραφία

1} Liber Censualis, copied from the cuneiform tablets in the British Museum ~ ~
C. Johns, 1901, Leipzig.

Liber Censualis,
copied from the cuneiform tablets
in the British Museum,
C. Johns, 1901, Leipzig.

2}  A History of Art in Chaldæa & Assyria ~ ~
Georges Perrot & Charles Chipiez, 1884, London.

3} Assyrische Studien ~ ~
Friedrich Delitzsch, 1874, Leipzig.

4} Abridged grammars of the languages of the cuneiform inscriptions ~ ~
George Bertin, 1888, London.

 Abridged grammars of the languages
of the cuneiform inscriptions,
George Bertin, 1888, London.


5} The Seven Great Monarchies Of The Ancient Eastern World, VOL I {of VII}: Chaldæa/Assyria ~ ~
George Rawlinson, Limited Edition ~ Edition De Luxe, 1900, New York, Philadelphia, Published & Printed by The Nottingham Society.

6} Assyrian Letters from the Royal Library at Nineveh ~ ~
Samuel Alden Smith, 1888, Leipzig.

7} Miscellaneous Babylonian inscriptions ~ ~
George Barton, 1918, Yale University.

8} Tammuz and Ishtar ~ ~
Stephen Langdon, 1914, Oxford.

9} Sumerian Liturgies and Psalms ~ ~
Stephen Langdon, 1919, Oxford University Museum.

10} The Amherst tablet and The Babylonian inscriptions ~ ~
Theophilus Goldridge Pinches, 1908, London.

 The Amherst tablet
and The Babylonian inscriptions,
 Theophilus Goldridge Pinches,
1908, London.

11} A Guide to the Babylonian and Assyrian Antiquities ~ ~
British Museum, 1908, London.

12} Mesopotamian Archaeology, an introduction to the archaeology of Babylonia and Assyria ~ ~
Percy Stuart Peache Handcock, 1912, London.

13} The buried city of the east, Nineveh: a narrative of the discoveries of Mr. Layard and M. Botta at Nimroud and Khorsabad, with descriptions of the exhumed sculptures, and particulars of the early history of the ancient Ninevite kingdom ~ ~
Sir Austen Henry Layard, & Paul Emile Botta, 1851, Published by the Office of the National Illustrated Library, London.

14} Discoveries among the ruins of Nineveh and Babylon, with travels in Armenia, Kurdistan and the desert ~ ~
Sir Austen Henry Layard, 1853, New York.

15} Nineveh and its remains: a narrative of expedition to Assyria ~ ~
Sir Austen Henry Layard, 1867, London.

 Nineveh and its remains: 
a narrative of expedition to Assyria,
Sir Austen Henry Layard, 1867, London.

16} Outline of the history of Assyria, as collected from the inscriptions discovered by Austin Henry Layard, Esq. in the ruins of Nineveh ~ ~
Sir Henry Rawlinson, 1852, London.

17} The Epic of Gilgamish ~ ~
R. Campbell Thomson, 1930, Oxford.

18} Babylonian Magic and Sorcery, cuneiform texts, transliterations translations and full vocabulary from tablets of the Kuyunjik collections preserved in the British Museum ~ ~
Leonard King, 1896, London.

19} Assyrian Grammar with Paradigms, Exercises, Glossary and Bibliography ~ ~
Friedrich Delitzsch, 1889, Berlin.


 Assyrian Grammar with Paradigms,
Exercises, Glossary and Bibliography,
 Friedrich Delitzsch, 1889, Berlin.

20} Exhibition of objects from the excavations of the Mesopotamian expeditions to Seleucia, Nippur and Ur: Galleries IV, VI, VIIIA ~ ~
Toledo Museum of Art & University of Michigan, 1929.

21} Babylonians And Assyrians, Life And Customs ~ ~
Archibald Henry Sayce, 1899, New York.

22} A Guide to the Babylonian and Assyrian Antiquities ~ ~
Ernest Alfred Wallis Budge & British Museum Department of Egyptian and Assyrian Antiquities, 1908, Published & Printed by the order of the Trustees.

23} The Seven Tablets of Creation or The Babylonian and Assyrian legends concerning the creation of the world and of mankind Vol. II ~ ~
Leonard William King, 1902, London.

The Seven Tablets of Creation
or The Babylonian and Assyrian legends
concerning the creation of the world and of mankind
Vol. II,
 Leonard William King, 1902, London.


24} A Concise Dictionary of the Assyrian Language ~ ~ William Muss-Arnolt, 1905, Berlin.

25}  The devils and evil spirits of Babylonia VOL I & II ~ ~
R. Campbell Thomson, 1903 &1904, London.

The devils and evil spirits of Babylonia VOL I & II,
 R. Campbell Thomson, 1903 & 1904, London.


© 2012 Κωνσταντίνα Λαψάτη ~ Μελέτες









26.9.12

Μοναχικές Ψυχές ~ Edward Hill

O Edward Hill γεννήθηκε το 1980 και σπούδασε στο Middlesex University της Μεγάλης Βρετανίας. Ολoκλήρωσε τις σπουδές του πάνω στο 3D Animation and Multimedia Productions, με υποτροφία Εξαίρετης Ακαδημαϊκής Επίδοσης. Εκεί τέθηκαν τα θεμέλια για τη δημιουργία των χαρακτήρων και του βασικού κορμού της ιστορίας του.
Ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό του, Master of Arts in Design, στο ίδιο πανεπιστήμιο στον τομέα 3D Animation and Multimedia Productions.
Έχει λάβει μέρος σε φεστιβάλ που σχετίζονται με την επεξεργασία εικόνας και έχει συνεργαστεί με εταιρεία παραγωγής ταινιών και ιστορικών βίντεο για την Ιαπωνία και την Ρωσία.
Τέλος, ασχολείται με την συγγραφή του δεύτερου βιβλίου του, τόσο από άποψη συγγραφής, όσο και από άποψη graphic design για την όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστική οπτικοποίηση των χαρακτήρων του.
Το βιβλίο Μοναχικές Ψυχές ~ Οι Επιθυμίες κυκλοφορεί και μπορείτε να το βρείτε σε όλα τα καταστήματα Μαλλιάρης της Θεσσαλονίκης.
Ακολουθεί η περίληψη κι έπειτα ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα που επέλεξε ο ίδιος ο συγγραφέας.
Απολαύστε τον Αρένιοθ στις περιπέτειές του...



«Τόσες πολλές ερωτήσεις, από τόσες πολλές σκέψεις.
Τόσες πολλές σκέψεις, από τόσους πολλούς φόβους.
 Αναρωτιέμαι…
μπορεί κανείς να νικήσει τους φόβους του ή οι φόβοι του θα τον καταπιούν;
Μπορεί κανείς να σώσει την ψυχή του;
Αν ναι… πώς;
Αυτά τα όνειρα, είναι τόσο περίεργα.
Μοιάζουν με αναμνήσεις…
αναμνήσεις ή μήπως με ευχές που απλά τείνουν να χαθούν και να ξεχαστούν;
Όλα εξαρτώνται από τον κάτοχο τους… όμως, πώς μπορείς να το κάνεις;
Πώς μπορείς να επιλέξεις ποιες είναι οι σημαντικότερες αναμνήσεις;
Πώς μπορείς να ξεχωρίσεις ποιες θα κουβαλάς μαζί για όλη σου την ζωή
και ποιες θα αφήσεις πίσω;»



Μοναχικές Ψυχές ~ Οι Επιθυμίες
Edward Hill

Το τέλος της σχολικής χρονιάς πλησιάζει και ο Αρένιοθ Εντάλις κάνει σχέδια για το πώς θα περάσει το καλοκαίρι παρέα με τους φίλους του. Ο Αρένιοθ είναι γιος του Ράβιεν του μαραγκού και της Αλίρια. Μένουν λίγο έξω από το χωριό Ίριμ, στην άκρη ενός γκρεμού. Ο Αρένιοθ εκ πρώτης όψεως είναι ένα συνηθισμένο αγόρι, όμως με λίγη παραπάνω προσοχή, θα καταλάβει κάποιος ότι πρόκειται για μια ψυχή που ταξιδεύει διαρκώς σε τόπους μαγικούς και ονειρεμένους μέσα από τις φανταστικές ιστορίες που διαβάζει διαρκώς. Όμως δεν έχει καταλάβει ότι σύντομα θα βρεθεί ο ίδιος σε μια περιπέτεια εντελώς διαφορετική από όλες τις άλλες.
Ο καλός του φίλος Λίνον πάντοτε βρίσκεται δίπλα του για να τον υποστηρίξει από τα αδιάκοπα ενοχλήματα του Ζέριχ και του Λούριους και τις κοροϊδίες τους. Ο φίλος του ο Νατάνοχ είναι επίσης εκεί για να του παρέχει οποιαδήποτε πληροφορία πάνω στους υπολογιστές και την τεχνολογία, όσο για την αγαπημένη του Μερβάνια, το λαμπερό μενταγιόν σε σχήμα φύλου και καρδιάς που της είχε χαρίσει, διακοσμεί πάντοτε τον λαιμό της, χαρίζοντας του απίστευτη χαρά.
Τον τελευταίο καιρό, ο Αρένιοθ βασανίζεται από διάφορες σκέψεις. Σκέψεις που κάθε τόσο, τον αναγκάζουν να κάνει ένα γρήγορο ταξίδι στο παρελθόν, αναλύοντας μερικά από τα σημαντικότερα γεγονότα του παρελθόντος του. Ένα τυχαίο περιστατικό θα συμβεί και ο Αρένιοθ θα συναντηθεί με έναν «μάγο» που ξεχάστηκε στο ποτάμι του χρόνου μέσα σε μια τρύπα στο έδαφος. Όμως ο Αρένιοθ δεν ξέρει ότι αυτή η συνάντηση θα επηρεάσει και την υπόλοιπη ζωή του, διότι αυτός ήταν που έσπασε την Σφραγίδα του Ουρανού και ξύπνησε τον Φύλακα του Σπαθιού της Ψυχής.
Προτού το καταλάβει, θα δεχτεί επισκέψεις. Επισκέψεις που μόνο χαρμόσυνα νέα δεν του έφεραν. Τα δώρα επίσκεψης ήταν λιποθυμία, φόβος, μούδιασμα, νέκρωμα και θάνατος. Πρόκειται για δύο επισκέπτες που χρόνια τώρα καρτερούν αυτήν την στιγμή και φυσικά δεν έχασαν χρόνο να εκφράσουν τις επιθυμίες τους. Οι Επιθυμίες θέλουν το Σπαθί της Ψυχής από το αγόρι, όμως ο Αρένιοθ δεν το έχει… Ακόμα.
Ο Αρένιοθ βρίσκει λίγο χρόνο να ξεχαστεί με την εκδρομή στο Παγκόσμιο Μουσείο της Εξέλιξης. Εκεί θα μάθει πολλά για τον αρχαίο κόσμο καθώς και για τις νέες τεχνολογίες και εκεί θα εκμυστηρευτεί όλα όσα έζησε, στον καλό του φίλο, Λίνον. Ο δρόμος για την επιστροφή ήταν γρήγορος και ο Αρένιοθ δεν άργησε να ξανασυναντήσει τις Επιθυμίες.
Μέσα στον φόβο του το αγόρι παρακάλεσε να φύγουν όλοι μαζί και να πάνε μακριά. Όμως ο πατέρας του αρνήθηκε να φύγει με την μητέρα του. Κλάμα, κραυγές και νεύρα θα ακολουθήσουν και ο Αρένιοθ θα ανακαλύψει, ότι η μητέρα του, που τόσο πολύ αγαπάει, είναι νεκρή και ότι το άτομο που βλέπει τον τελευταίο καιρό δεν είναι πάρα ένα δημιούργημα της φαντασίας του, ένα μετατραυματικό δημιούργημα που δημιουργήθηκε μετά τον θάνατο της, για να καλύψει το κενό στην ψυχή του.
Η τελευταία επίσκεψη των Επιθυμιών θα συνοδευτεί με την επιλογή του αγοριού να πάρει το Σπαθί της Ψυχής, καθώς είναι ο μόνος που μπορεί να το λάβει, αφού εκείνος έσπασε την Σφραγίδα του Ουρανού. Σύντομα θα αναγκαστεί να φύγει μακριά, παρέα με τον Νιβάρο, τον «μάγο» που ξύπνησε και τον Χέρουα, ένα αρχαίο φτερωτό πλάσμα.
Στο μικρό του ταξίδι, θα ανακαλύψει πώς να χρησιμοποιεί το σπαθί, πώς να το καλεί, τι είναι τα καλέσματα και πώς να ανανεώνει την ψυχική του δύναμη. Η τελική μάχη δεν θα αργήσει να έρθει, καθώς οι Επιθυμίες τον ακολουθούν παντού, ελκυόμενες από την ύπαρξη του σπαθιού. Κάθε είδους μαγικό κάλεσμα θα χρησιμοποιηθεί εναντίον τους, καθώς και όλη τους η θέληση για να γλιτώσουν και να κερδίσουν την μάχη.
Μέσα από αίμα, ιδρώτα, πόνο και λύπη, ο Αρένιοθ θα ανακαλύψει την δύναμη της ψυχής του, πέραν των σωματικών του δυνατοτήτων και την σημασία των επιλογών του. Μόνος και με την βοήθεια των φίλων του, θα καταφέρει να συνθλίψει τα ξεχασμένα φαντάσματα και να επιστρέψει τελικά στο σπίτι του. Τελικά, παρ' όλη την ταλαιπωρία, παρά τα όσα πέρασε, το αγόρι έλαβε την απάντηση στο ερώτημα του.
Μια απάντηση που ήρθε κατευθείαν μέσα από την ψυχή του.

«Οι καλύτερες αναμνήσεις είναι αυτές που μένουν βαθιά μέσα μας
και κάθε τόσο επανέρχονται για να μας θυμίσουν ποιοι είμαστε και τι κάνουμε.
Αυτές οι αναμνήσεις ξεχωρίζουν από τις άλλες και σαν λαμπρό φορτίο,
μένουν μέσα μας για να συνεχίσουμε με δύναμη και κουράγιο.
Το πόσο έντονα θα τις θυμόμαστε εξαρτάται από εμάς.
Όσο για αυτές που ξεθωριάζουν,
χάνονται στην άβυσσο της ψυχής μας, καρτερώντας την επάνοδο τους»




Ο χρόνος, η αίσθηση της αφής
καθώς και η αντίληψη του τόπου,
χάθηκαν, έτσι απλά,
για να τυφλωθεί το μυαλό του από μια ανάμνηση


Η Σφραγίδα του Ουρανού

απόσπασμα

Το μυαλό του αγοριού είχε θολώσει και για μια στιγμή ένιωσε σαν να μην ήξερε που βρίσκεται. Κοίταξε το μέρος καθώς έτρεχε, όμως τίποτα. Ένιωθε ξένος, ώσπου μια λάμψη τον τύλιξε και το μόνο που άκουγε ήταν ο ήχος της αναπνοής του, καθώς έτρεχε.
- Λίγο ακόμα Αρένιοθ! Εμπρός! φώναξε ο πατέρας του.
Ο Αρένιοθ έτρεχε σαν τρελός. Τα μαλλιά του χοροπηδούσαν σε κάθε του βήμα, ενώ εκείνος πλησίαζε τρέχοντας με ένα τεράστιο χαμόγελο στο δεκάχρονο πρόσωπό του.
- Εμπρός Αρένιοθ! Λίγο ακόμα! Τελειώνεις, φώναξε ο πατέρας του καθώς το λέρνα χοροπηδούσε δίπλα του. Γίνε άνεμος! Άνεμος!
«Άνεμος», σκέφτηκε το μικρό αγόρι, καθώς πλησίαζε και πιέζοντας τον εαυτό του, άνοιξε το βήμα του και επιτάχυνε.
Ένα μεγάλο κύμα σκόνης σηκωνόταν από πίσω του καθώς πλησίαζε στον τερματισμό. Ο Ράβιεν ζητωκραύγαζε και του έδινε κουράγιο, καθώς απείχε λίγα μέτρα από το τέλος. Τελικά, πέρασε το βράχο που είχε οριστεί ως τέρμα και σωριάστηκε κάτω ανασαίνοντας βαθιά.
- Μπράβο Αρένιοθ! Μπράβο γιε μου, ούρλιαξε από χαρά ο Ράβιεν. Έκανες τρία δευτερόλεπτα λιγότερο από την προηγούμενη φορά!
- Τι; Μόνο τόσο; απόρησε καθώς το στήθος του ανεβοκατέβαινε ασταμάτητα.
- Τρία δευτερόλεπτα, Αρένιοθ! Δεν είναι λίγο, εξήγησε καθώς πλησίαζε χαμογελώντας. Άλλοι θα σκότωναν για τρία δευτερόλεπτα στους τελικούς!
Το πρόσωπο του πατέρα έλαμπε από χαρά, καθώς καμάρωνε για το γιο του. Ήθελε να αρπάξει το γιο του και να τον αγκαλιάσει σφιχτά, όμως το πρόβλημα του τον απέκοβε από όλες αυτές τις σκέψεις. Έχοντας στερηθεί τη δυνατότητα να εκφραστεί τρυφερά, κοίταξε το γιο του και χάιδεψε το κεφάλι του. Ήταν από τις λίγες στιγμές που το αγόρι έβλεπε τον πατέρα του τόσο χαρούμενο. Ο Χόκιλ στριφογύριζε κυνηγώντας την ουρά του, μια κίνηση που έκανε όταν χαιρόταν, ενώ το αγόρι γελούσε δυνατά.
- Τι λες… θα βγω πρώτος; ρώτησε και πετάχτηκε όρθιο.
- Φυσικά θα βγεις πρώτος, Αρένιοθ. Μπορείς να πετύχεις ό,τι θέλεις! Αρκεί να το θελήσεις, είπε σφίγγοντας το χέρι του σε γροθιά. Οι αγώνες του χωριού πλησιάζουν… να θυμάσαι αγόρι μου, γίνε άνεμος!

Το ποτάμι που κυλάει γοργά,
τα σύννεφα που υπακούουν στις προσταγές του αέρα...
και το γρασίδι που χορεύει σε κυματισμούς...


Ο Αρένιοθ περπατούσε κατά μήκος του ποταμιού, όπου συνήθως περνούσαν ξέγνοιαστα τις ώρες τους. Το φεγγάρι λαμπύριζε πάνω στα νερά που κυλούσαν με γοργό ρυθμό. Άρπαξε μια μεγάλη πέτρα και την πέταξε με δύναμη στο νερό. Η πέτρα έσκασε με έναν παφλασμό και στο μυαλό του ήρθε ο Λίνον.
«Άραγε ο Λίνον ξέχασε τον όρκο που είχαμε δώσει;», σκέφτηκε το αγόρι. «Άραγε θυμάται ότι υποσχεθήκαμε να είμαστε αδέρφια;»
Το αγόρι σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε το φεγγάρι. Γύρω του φεγγοβολούσαν ένα σωρό αστέρια διαφορετικής λαμπρότητας, όμως ένα ήταν το πιο ισχυρό από όλα.
«Η Ίρεν», σκέφτηκε. «Το λαμπρότερο αστέρι από όλα, το αγαπημένο της Μερβάνια… έτσι θα γίνει, στο τέλος θα μείνω εγώ, η Μερβάνια και ο Νατάνοχ», αναστέναξε. «Τρεις, όπως ήμασταν στην αρχή».
Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά και ώθησε τον εαυτό του να συνεχίσει την πορεία στις αναμνήσεις του. Προχώρησε ευθεία καθώς ο δρόμος ανηφόριζε. Πήρε μερικές βαθιές ανάσες και καθώς το τρεμάμενο στήθος του ανεβοκατέβαινε, πέταξε πάλι μακριά.
- Τρέχα Εντάλις, τρέχα! πρόσταξε ένα αγόρι με βαριά φωνή.
- Αφήστε με ήσυχο! φώναξε με δύναμη ο Αρένιοθ, καθώς έτρεχε σε ένα δρόμο, με δέντρα εκατέρωθεν.
- Θα κάνεις ό,τι σου πούμε εμείς, διέταξε ένα αγόρι με ξανθιά μαλλιά.
Ο Αρένιοθ Εντάλις σταμάτησε απότομα και έσφιξε τις γροθιές του που έτρεμαν από έξαψη. Ήταν δέκα χρονών και βρισκόταν στον ίδιο δρόμο όπου εμφανίστηκαν τα δύο αγόρια εχθές το πρωί, ενώ πήγαινε στο σχολείο.
- Τι θέλετε από εμένα; ρώτησε το αγόρι φτιάχνοντας τα μαλλιά του.
- Τίποτα, απλώς περνάμε την ώρα μας, απάντησε ο Λούριους πλησιάζοντας.
Ο Αρένιοθ στάθηκε εκεί που βρισκόταν, με πόδια βιδωμένα στο έδαφος. Δεν ήθελε να δείξει ότι τους φοβόταν, παρόλο που το είχαν καταλάβει.
- Έχεις ωραία μαλλιά, είπε το μεγαλόσωμο αγόρι, έπειτα άπλωσε το χέρι του και ανακάτεψε απότομα τα περιποιημένα μαλλιά του.
Προς μεγάλη έκπληξη και των τριών, κάτι έπεσε από το αριστερό αυτί του Αρένιοθ. Το αγόρι έσκυψε αμέσως να το μαζέψει, όμως ο Λούριους τον εκτόπισε με τον όγκο του και άρπαξε με τα τεράστια σαν λουκάνικα δάχτυλα του, το ακουστικό.
- Ζέριχ, δες, προέτρεψε ο Χέμπρον με τη χαζή φωνή του.
- Φοράει ακουστικό! είπε έκπληκτος ο Χιρέμας, καθώς ο Αρένιοθ σηκωνόταν αναψοκοκκινισμένος.
- Δώσε μου το ακουστικό, πρόσταξε ο Εντάλις.
- Αλήθεια, το θέλεις πολύ; ρώτησε ο Ζέριχ αρπάζοντάς το από τα χέρια του φίλου του.
- Σου είπα δώσε μου το! διέταξε ο Αρένιοθ φωνάζοντας.
- Όχι, λέω να το κρατήσω για εμένα..., πήγε να πει ο Χιρέμας, όμως μια μπουνιά στο πρόσωπο τον πέταξε κάτω.
Ο Αρένιοθ όρμησε επάνω του και άρπαξε το ακουστικό, όμως ο Λούριους ετοιμαζόταν να τον χτυπήσει. Ο Εντάλις έκλεισε τα μάτια του και περίμενε για τον πόνο, όμως το μόνο που άκουσε ήταν ο ήχος από κάποιον που προσγειωνόταν στο έδαφος. Κάποιος είχε πέσει. Το αγόρι άνοιξε τα τρεμάμενα μάτια του και αντίκρισε ένα ψηλό αγόρι να έχει γραπωμένο το χέρι του Χέμπρον.
- Δρόμο από εδώ, μην τον ξαναενοχλήσετε, διέταξε με τη φωνή ενός δωδεκάχρονου.
- Ποιος είσαι εσύ; ρώτησε με μίσος ο Ζέριχ Χιρέμας, ενώ σκούπιζε το ματωμένο χείλος του.
- Είναι ο Ντάβιαρ, αναφώνησε ο Λούριους. Είναι συμμαθητής του αδερφού μου, εξήγησε ψιθυριστά. Θα μας τσακίσει, του είπε μέσα από τα δόντια του.
- Εμείς δεν τελειώσαμε Εντάλις, τραύλισε ο Ζέριχ και έφυγαν τρέχοντας.
Ο Αρένιοθ φανερά ενοχλημένος, έκρυψε το ακουστικό στη δεκάχρονη χούφτα του. Κοίταξε το έδαφος και ένιωθε ντροπή για όσα έγιναν.
- Γεια, είμαι ο Λίνον, συστήθηκε το αγόρι, έπειτα τέντωσε το χέρι του.
- Ε, εγώ είμαι ο Αρένιοθ, αποκρίθηκε σφίγγοντας το χέρι του ψηλότερου αγοριού με όση δύναμη είχε.
- Καλή χειραψία, είπε ο Λίνον κάνοντας τον Εντάλις να χαμογελάσει από αμηχανία. Τους ξέρω αυτούς, οι δυο τους είναι το ίδιο χαζοί όσο και ο Μέρκαλ Χέμπρον, ο αδερφός του Λούριους.
Το αγόρι έσφιξε τα χείλια του κουνώντας το κεφάλι του καταφατικά.
- Τρέχεις πολύ γρήγορα, είπε ο Λίνον. Είμαι σίγουρος ότι μπορούσες να τους ξεφύγεις.
- Ναι, μπορούσα, αλλά έτσι το σκάω από το πρόβλημα, αποκρίθηκε με ντροπή, όμως ξαφνικά, κάτι θυμήθηκε. Μια στιγμή, εσύ είσαι που με βοήθησες τις προάλλες, στον αγώνα του χωριού, όταν έπεσα, εσύ με βοήθησες να σηκωθώ!
- Εγώ ήμουν, ναι, συμφώνησε το αγόρι φτιάχνοντας το σακίδιο του.
- Εξαιτίας μου δεν κέρδισες… τελικά κέρδισε εκείνο το αγόρι… ο Ιτόρο, είπε καθώς θυμόταν τα γεγονότα.
- Σε βοήθησα γιατί ήθελα να σε βοηθήσω…
- Σε έψαχνα να σε ευχαριστήσω, αλλά δε σε βρήκα πουθενά…
- Έφυγα μόλις τελείωσε ο αγώνας, εξήγησε το αγόρι, έπειτα έπεσε σιωπή. Θα ήταν καλό να φορέσεις το ακουστικό σου... μην ντρέπεσαι, παρότρυνε κοιτάζοντας με τα καταγάλανα μάτια του.
- Τα είδες όλα;
- Μου αρέσει να κάθομαι πάνω σε αυτά τα δέντρα, μένω εκεί απέναντι, είπε δείχνοντας ένα εγκαταλειμμένο σπίτι.
- Α, είσαι γιος του…
- Ακριβώς, ο άντρας που βγαίνει και τραγουδάει με ένα μπουκάλι στο χέρι… και καμιά φορά βρίζει, είναι ο πατέρας μου, εξήγησε χαμογελώντας.
- Δε σε έχω ξαναδεί εδώ…
- Ας πούμε ότι… δεν έχω πολλούς φίλους, απάντησε ο Λίνον κοιτάζοντάς τον στα μάτια. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ήρθαμε στο χωριό και τις περισσότερες ώρες μένω στο σπίτι, εξήγησε ξύνοντας το κεφάλι του.
Ο Αρένιοθ φόρεσε το ακουστικό του κοκκινίζοντας από ντροπή, έπειτα του ήρθε μια πάρα πολύ καλή ιδέα.
- Τι θα έλεγες να σου γνωρίσω τον Νατάνοχ και τη Μερβάνια; Είναι καλοί μου φίλοι!
- Γιατί όχι, απάντησε το αγόρι με χαρά.





πατώντας πάνω στον σύνδεσμο μεταφέρεστε στην σελίδα του βιβλίου στο Facebook






25.5.12

Το Αίνιγμα του Ρεν Λε Σατό ~ Παναγιώτης Τσούλιας


Εγκαινιάζοντας μία νέα ετικέτα με τον τίτλο Ιστορίες που Λίγοι Διηγήθηκαν έχω σκοπό να παρουσιάσω ~ και όχι να κριτικάρω, καθώς δεν είμαι κριτικός ~ με όσο το δυνατό  πληρέστερο τρόπο, το έργο ανθρώπων που πολύ απλά και με τρεις μόνο λέξεις, έκαναν την αρχή.
Μελέτες, ποιητικές συλλογές, μυθιστορήματα, βιβλία που εδώ και είκοσι έξι ολόκληρα χρόνια μελέτης εκ μέρους μου, με έπεισαν ότι οι ιδέες τους παρέμειναν ή ότι μελλοντικά θα παραμείνουν μοναδικές ως προς το είδος τους, δίχως να έχουν πάνω τους την σφραγίδα της θεματικής ανακύκλωσης και που διέπονται από συγγραφική πρωτιά, μοναδικότητα και ευρηματικότητα.
Η αρχή γίνεται με το εξαιρετικό βιβλίο έρευνας του Παναγιώτη Τσούλια Το Αίνιγμα του Ρεν Λε Σατό, το οποίο πραγματεύεται και προσπαθεί μέσα από τις 432 σελίδες που απαριθμεί, να ρίξει φως στο μυστήριο που σκεπάζει σαν βαρύς πέπλος το μικρό ομώνυμο χωριό της Νότιας Γαλλίας.


Το Αίνιγμα του Ρεν Λε Σατό
Παναγιώτης Τσούλιας

Ήταν μία μελέτη που ομολογώ πως όταν την απέκτησα, έκανα στην άκρη ό,τι άλλο βιβλίο είχα για ανάγνωση, άφησα ακόμα και τα δικά μου γραπτά, και αφοσιώθηκα στις σελίδες της. Διαβάζοντας το οπισθόφυλλο, το οποίο και θα παραθέσω αυτούσιο παρακάτω, η περιέργειά μου αλλά και η λαχτάρα μου να βυθιστώ στον κόσμο του Ρεν Λε Σατό, θέριεψε πραγματικά.

Αυτό είναι ένα βιβλίο που έχει προκύψει από μεγάλη μελέτη
και επιτόπιες περιηγήσεις.
Παρουσιάζει με όλες τις αληθινές λεπτομέρειες το μεγάλο μυστήριο
που έχει δημιουργηθεί γύρω από το Ρεν λε Σατό,
και τις συγκλονιστικές προεκτάσεις του.
Σ' αυτές τις σελίδες βρίσκεται, σε όλη του την έκταση,
το αληθινό μυστήριο που αργότερα έγινε σύγχρονος μύθος
από το βιβλίο "Ο Κώδικας Ντα Βίντσι" του Νταν Μπράουν και από άλλους.
Ο Παναγιώτης Τσούλιας είναι ο πρώτος Έλληνας που ασχολήθηκε ερευνητικά
με το μυστήριο του Ρεν λε Σατό, αληθινά και αφοσιωμένα.
Τα έκανε όλα πριν από τον Νταν Μπράουν.
Και, απ' όσο ξέρουμε, είναι ο μόνος Έλληνας που ταξίδεψε αρκετές φορές
στις απομονωμένες περιοχές της Νότιας Γαλλίας, για ερευνητικούς λόγους,
στις μυστηριώδεις περιοχές των Καθαρών,
στο Λανγκεντόκ κοντά στα Πυρηναία.
Είναι ο πρώτος Έλληνας που εξερεύνησε από κοντά το αίνιγμα του Ρεν λε Σατό,
και ένα σωρό άλλα μυστήρια στα οποία οδηγήθηκε μέσα από την περιπέτειά του.
Ήταν και είναι γι' αυτόν μια αρκετά μοναχική εξερεύνηση,
μια προσωπική υπέρβαση προς το Άγνωστο.
Ανακάλυψε πάρα πολλά,
μελέτησε ακόμη πιο πολύ,
και έγραψε αυτό το εμπεριστατωμένο βιβλίο
για αυτές του τις εξερευνήσεις και ανακαλύψεις.
Περιπλανηθείτε μαζί του στον αληθινό κόσμο
ενός από τα μεγαλύτερα μυστήρια της εποχής μας...


Ξεκίνησα λοιπόν να το διαβάζω.
Περίμενα πολλά, αλλά τελικά δεν ήταν αυτό που περίμενα.
Ήταν ακόμα καλλίτερο, γιατί ο Παναγιώτης κατόρθωσε το ακατόρθωτο που δεν ήταν άλλο από το να προσφέρει στην Ελληνική Βιβλιογραφία μία μελέτη, που ισάξιά της δεν υπάρχει στα Ελληνικά δεδομένα. Κι αυτό το πέτυχε παράλληλα με τις επιτόπιες έρευνες που έκανε στο Ρεν Λε Σατό {Rennes-le-Château} μιας και ταξίδεψε ως εκεί δύο φορές.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, δηλώνοντας ξεκάθαρα πως δεν θα καταθέσω τις προσωπικές μου απόψεις για το θέμα, καθώς πιστεύω ότι ο αναγνώστης έχει την απαραίτητη οξυδέρκεια, το θάρρος μα και την ανοιχτή νόηση για να κρίνει από μόνος του τα στοιχεία και κατά πόσο αυτά μπορούν να γίνουν αποδείξεις.
Τί θα λέγατε αν η αναζήτηση της αλήθειας, σας έφερνε αντιμέτωπους με μία πιθανότητα που ενδόμυχα έχετε την πεποίθηση ότι ίσως και να ισχύει; Τί θα ήταν περισσότερο συνταρακτικό; Να ξεσκεπαστεί αυτή η αλήθεια ή να παραμείνετε συνειδητά στην πλάνη, παρ' όλο που όλες οι ενδείξεις τείνουν να γίνουν αποδείξεις αυτής της συνταρακτικής αλήθειας;
Αυτή ακριβώς η αναζήτηση της αλήθειας, ήταν που οδήγησε χιλιάδες κόσμου σε ένα από τα πιο συναρπαστικά κυνήγια θησαυρού, ένα θησαυρό που ίσως να είναι υλικός, ίσως όμως και να μην είναι . . .
Όμως, όπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας στην εισαγωγή του βιβλίου Το Αίνιγμα του Ρεν Λε Σατό


''ο δρόμος για την γνώση είναι δύσκολος, επικίνδυνος και ανηφορικός.
Για να τον διασχίσει και να φτάσει κάποιος στο τέλος, στον προορισμό, στην γνώση,
θα πρέπει να κουραστεί, να ιδρώσει και ίσως να χρειαστεί να αναθεωρήσει ένα τμήμα από τις γνώσεις που είναι ήδη εμφυτευμένες βαθιά μέσα στο νου του''


Δεν θα μπορούσα να βρω καλλίτερη εισαγωγή από αυτά τα λόγια. Με αυτά λοιπόν, σας προσκαλώ σε ένα μυστικό ταξίδι, θέτοντας παράλληλα και την ερώτηση:
Είστε έτοιμοι, ακολουθώντας πάντα το ένστικτό σας, να αναθεωρήσετε ~ίσως ~ κάποιες από αυτές τις εμφυτευμένες γνώσεις ...;
Η πινακίδα που καλωσορίζει του λάτρεις των μυστηρίων
του αινιγματικού Ρεν Λε Σατό.
Η σύγχρονη ιστορία του Ρεν Λε Σατό {μιας και η περιοχή κατοικήθηκε αρχικά από Κέλτικες φυλές, ύστερα από τους Έλληνες, μετά από τους Ρωμαίους, έπειτα από τους Βησιγότθους, εν συνεχεία από τους Φράγκους Μεροβίγγειους κ.ο.κ.} ξεκινάει κάπως έτσι: μέσα σε μία νύχτα ο Μπερανζέ Σωνιέρ, μετατράπηκε από φτωχός ιερέας του μικρού αυτού χωριού σε εκατομμυριούχο.
Τί μπορεί να ήταν αυτό που τον έκανε βαθύπλουτο αφού ο μισθός του δεν δικαιολογούσε τόσες πολυτέλειες;
Ποια ήταν τα μυστικά που ανακάλυψε; Ποιος τον πλήρωνε, αν τελικά ισχύει αυτή η εκδοχή, και γιατί;
Μα το σημαντικότερο ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής:
Γιατί ο Μπερανζέ Σωνιέρ φαινόταν πως είχε πάθει μία ''ανεξήγητη'' εμμονή με την Μαρία Μαγδαληνή;
Ερωτήματα που το βιβλίο Το Αίνιγμα του Ρεν Λε Σατό δίνει τα απαραίτητα στοιχεία για μία μελλοντική εξιχνίαση του μυστηρίου και που σίγουρα δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε αυτές τις λίγες γραμμές, μιας και οι πληροφορίες που προσφέρει ο συγγραφέας είναι πραγματικά ογκώδεις και φυσικά, άξιες προσεκτικής, επίπονης μα και επίμονης μελέτης.
Το βιβλίο απαριθμεί δεκατέσσερα κεφάλαια και για το κάθε ένα από αυτά, θα αναφέρω περιληπτικές πληροφορίες, ώστε να γίνει κατανοητό το μέγεθος της έρευνας, αλλά και του μόχθου που κατέβαλλε ο συγγραφέας για να την γράψει.
Στο πρώτο κεφάλαιο γίνεται η πρώτη επαφή του αναγνώστη με το μυστήριο του Ρεν Λε Σατό, μέσα από τα άγρυπνα μάτια του συγγραφέα, ο οποίος, ταξιδεύοντας ως εκεί τον Ιούλιο του 2003, μας μεταφέρει πιστά την ατμόσφαιρα του χωριού, περιγράφοντας όλα τα κτίρια που ο ίδιος ο Μπερανζέ Σωνιέρ ανακαίνισε ή κατασκεύασε {εκκλησία της Μαρίας Μαγδαληνής, Πύργος Μάγδαλα, έπαυλη Βηθανία κ.λπ.}, πάντα με μυστικά κονδύλια που η πηγή προέλευσης για αυτά, δεν ανακαλύφθηκε ποτέ. Παράλληλα, περιγράφει και τις περιηγήσεις που έκανε στις γύρω περιοχές του γεωγραφικού διαμερίσματος του Λανγκεντόκ ~ Languedoc {Καρκασόν, Κουίζα, Ρεν Λε Μπεν, Λιμού, Αλέ λε Μπεν, Τουλούζη, Μονσεγκίρ} τοποθεσίες που βρίθουν από παλαιούς μύθους και θρύλους για θαμμένους θησαυρούς κι εδώ και καιρό χαμένα ιερά κειμήλια.
 Στο δεύτερο κεφάλαιο περνάει μπροστά από τα μάτια μας η ζωή του ιερέα Μπερανζέ Σωνιέρ, από τα παιδικά του χρόνια μέχρι την στιγμή του θανάτου του το 1917, όπου άφησε την τελευταία του πνοή έχοντας κάνει μοναδική κοινωνό των μυστικών του Ρεν Λε Σατό, την οικονόμο του Μαρί Ντεναρνό η οποία κι αυτή με την σειρά της προτίμησε να κρατήσει σιβυλλική σιωπή και δεν μίλησε ποτέ για το τί μπορεί τελικά να ήταν το μυστικό ή τα μυστικά που είχε ανακαλύψει ο ιερέας.
Στο τρίτο κεφάλαιο, εκτός από τους σχολιασμούς και τις αναλύσεις όλων των θεωριών συνωμοσίας που διέπουν το μυστήριο του Ρεν Λε Σατό {χαμένα ορυχεία Πυρηναίων, ανακάλυψη τάφου μέσα στην εκκλησία της Μαρίας Μαγδαληνής, μυστηριώδεις και ανξιχνίαστες επιγραφές, ταφόπλακες με κωδικοποιημένα μηνύματα, αρχαία χειρόγραφα γενεαλογιών, πίνακες του Νικολά Πουσέν και του Νταβίντ Τενιέ με κοινό παρονομαστή την ευρύτερη περιοχή του Ρεν Λε Σατό} γίνεται μία σύντομη αναφορά στην δυναστεία των Μεροβίγγειων βασιλέων που θα τους συναντήσουμε περισσότερο διεξοδικά και στο έβδομο κεφάλαιο το οποίο και είναι αφιερωμένο σε αυτό το Γερμανικό φύλο των Φράγκων {με πρώτο βασιλέα τους τον γνωστό Μεροβαίο} μια δυναστεία που συνδέεται με το μυστήριο του Ρεν Λε Σατό αλλά και που ταυτόχρονα, η συμβατική ιστορία αποφεύγει ακόμα και να αναφέρει το όνομά της {παραδείγματος χάριν, μέχρι το 1646 μ. Χ. δεν υπήρχε η παραμικρή ιστορική ένδειξη για τον βασιλέα Δαγκομπέρτο τον 2ο, ενώ μόλις εδώ και διακόσια χρόνια περίπου έχει αρχίσει να γίνεται λόγος για την ύπαρξη των Μεροβίγγειων}.
Ο βωμός της εκκλησίας της Μαρίας Μαγδαληνής
μιας εκκλησίας που βρίθει από αποκρυφιστικά σύμβολα.
Τα μυστήρια του Ηγουμενείου της Σιών, που ενδέχεται να είναι μία από τις πιο αρχαίες, μυστικές και ισχυρές ομάδες στον κόσμο, αναλύονται στο τέταρτο κεφάλαιο, από την ίδρυση της μυστηριώδους αυτής Κοινότητας μέχρι και τα χρόνια του τελευταίου Αρχιμάγιστρου, αλλά και κατά πώς το Τάγμα της Σιών, μπορεί να συνδέεται έμμεσα ή άμεσα με το Αίνιγμα του Ρεν Λε Σατό, αφού ίσως και να επιθυμεί να αποκαταστάσει την γραμμή των Μεροβίγγειων βασιλέων προς την Γαλλική μοναρχία.
Στο πέμπτο και στο έκτο κεφάλαιο γίνεται μια εμπεριστατωμένη ιστορική αναφορά στους Ναΐτες και τους Καθαρούς αντίστοιχα, που, καθώς μοιράζονταν την γνώση του ίδιου μυστικού, γνώρισαν την εξόντωση από την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, που ως σκοπό είχε να θάψει αυτό το μυστικό, κατηγορώντας τους Ναΐτες και τους Καθαρούς ως αιρετικούς. Ταυτόχρονα, μιας και οι Ναΐτες συνδέονται με το Παρεκκλήσι του Ρόσλιν στην Σκοτία, ο συγγραφέας δεν παραλείπει να περιγράψει και το ταξίδι που έκανε εκεί τον Οκτώβριο του 2007.
Στο όγδοο κεφάλαιο μάς δίνονται αρκετά στοιχεία για την Κιβωτό της Διαθήκης και το πώς πιθανότατα να συνδέεται με τα μυστήρια του Ρεν Λε Σατό, ενώ στο ένατο κεφάλαιο, συνδυάζεται η Κέλτικη, η Σκανδιναβική και η Βρετανική μυθολογία με το Ιερό Δισκοπότηρο {San Graal ~ Sang Real ~ Ιερό Αίμα} και κατά συνέπεια με την ίδια την περιοχή του Λανγκεντόκ.

Ο δαίμονας Ασμοδαίος στην εκκλησία της Μαρίας Μαγδαληνής
ο οποίος θεωρείται ο φύλακας χαμένων θησαυρών.
Στους ώμους του στηρίζει την κούπα με τον αγιασμό.


Και ερχόμαστε στο δέκατο κεφάλαιο όπου ο αναγνώστης ''ίσως να χρειαστεί να αναθεωρήσει ένα τμήμα από τις γνώσεις που είναι ήδη εμφυτευμένες βαθιά μέσα στο νου του''.
Ποιά ήταν η σχέση της Μαρίας Μαγδαληνής με το Ιερό Δισκοπότηρο, με τον ίδιο τον Ιησού, με την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, με το Ρεν Λε Σατό, με τα ευρήματα του Μπερανζέ Σωνιέρ ακόμα και με την ίδια του την εμμονή να αφιερώνει σε εκείνη τα κτίρια που κατασκεύαζε, ως και τα πολυάριθμα αγάλματά της; {Notre Damme} 
Είναι τελικά η Μαρία Μαγδαληνή το ανατρεπτικό κλειδί που ανοίγει τις πύλες του μυστηρίου . . . ;
Στις σελίδες του ενδέκατου κεφαλαίου κάνει την εμφάνισή της η οργάνωση Opus Dei, μαζί με κάποια ερωτήματα για το κατά πόσο τελικά το ''Έργο του Θεού'' εμπλέκεται στο Αίνιγμα του Ρεν Λε Σατό, ενώ στο δωδέκατο κεφάλαιο διαβάζουμε στο πρωτότυπο, σε μετάφραση και με προσωπικά σχόλια του συγγραφέα, 13 κείμενα του εντύπου που κατατέθηκε το 1967 στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού με τον τίτλο Το Ερυθρό Ερπετό ~ Le Serpent Rouge τα κείμενα του οποίου αναφέρονται στο Αίνιγμα του Ρεν Λε Σατό.
Στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο ο συγγραφέας επιστρέφει στο χωριό Ρεν Λε Σατό με το ίδιο ερευνητικό πάθος που είχε ταξιδέψει ως εκεί το 2003, όπου και συναντάει τον Χένρι Λίνκολν, το έργο του οποίου έχει ανατρέψει την συμβατική πραγματικότητα και έχει γίνει αρωγός πολλών και ποικίλων ερευνών.
Το βιβλίο τελειώνει με το ενημερωτικό χρονολόγιο που βοηθάει τον αναγνώστη στην χρονολόγηση των σημαντικότερων γεγονότων της περιοχής του Λανγκεντόκ, του Ρεν Λε Σατό αλλά και όσων εμπλέκονται στα μυστήρια του και ακολουθεί η εκπληκτική βιβλιογραφία, ξενόγλωσση και Ελληνική. Το παράρτημα των φωτογραφιών δε, δίνει μία άλλη αίσθηση στον αναγνώστη εκείνον που σίγουρα θα ήθελε κι αυτός με την σειρά του να βρίσκεται στην θέση του Παναγιώτη . . .
Πόσο αιρετική λοιπόν μπορεί να είναι μία παράδοση που θέλει να επιζεί μια ιερή γραμμή Αγίου Αίματος της Μαγδαληνής και του Ιησού με δικαιώματα στον θρόνο της Ευρώπης; Κάποιοι θα πουν πολύ. Άλλοι ίσως και να συμφωνήσουν.
Σίγουρα όμως όλοι, οφείλουμε προτού απαντήσουμε στον εαυτό μας, να μελετήσουμε δίχως παρωπίδες όλα τα στοιχεία που σκοπό δεν έχουν να προωθήσουν ή και να παγιώσουν απόψεις, αλλά να καταγραφούν και να μελετηθούν διεξοδικά για την αναζήτηση της αλήθειας.
Θα κλείσω το αφιέρωμα σε αυτό το μοναδικά εκπληκτικό βιβλίο με τα λόγια του Παναγιώτη Τσούλια:

Αδράξτε την ευκαιρία, ζυγώστε την Γνώση, αφουγκραστείτε την αλήθεια.
Είναι δίπλα σας και σας γνέφει, χαμογελάστε κι αυτή θα σας κελαηδήσει.
Αγγίξτε την κι αυτή θα σας λυτρώσει,
προδώστε την κι αυτή με αέρινους δρασκελισμούς θα σας εγκαταλείψει.
Πότε ο άνθρωπος θα αποβάλει την λίγδα από την ψυχή του;
Πότε θα κοιτάξει στα μάτια την αλήθεια;
Πότε θα μεταμορφωθεί από πρόβατο σε λιοντάρι;
Πότε θα νιώσει τον αληθινό Θεό;
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΔΙΑ ΕΓΩ . . .

 
Ο συγγραφέας στον Πύργο Μάγδαλα
κατά το δεύτερο ταξίδι του στο Ρεν Λε Σατό το 2007



Τα κείμενα προέρχονται από το βιβλίο Το Αίνιγμα του Ρεν Λε Σατό, Εκδόσεις Άγνωστο, 2009 ενώ οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν ευγενικά από τον συγγραφέα Παναγιώτη Τσούλια  με τον οποίο μπορείτε να επικοινωνήσετε μέσω της προσωπικής του σελίδας στο Facebook πατώντας  ET IN ARCADIA EGO




© 2009 Εκδόσεις Άγνωστο  ~  © 2009 Παναγιώτης Τσούλιας


© 2012 Κωνσταντίνα Λαψάτη ~ Ιστορίες που Λίγοι Διηγήθηκαν








SEARCH FORM

Constance Lapsati - Author