Σελάνας Γητεία Μεταμεσονύκτια

Πεμπτουσία είμαι.

Είμαι η Ελπίδα και το Όνειρο των σκλαβωμένων,
είμαι η σκλαβιά εκείνων που ονειρεύονται κι ελπίζουν.

Κουβαλώ την Παλίρροια μέσα μου,
την νιώθεις,
η Έλξη είναι σαγηνευτικά ονειρική.

Είμαι βαθύς Ωκεανός, 

και στα υγρά αυθάδικα Ασήμια μου σε παρασέρνω.

Ήλθα και σε αγγίζω
 κοντά σου κυλώ 
και Ξόρκια μεταμεσονύκτια ψιθυρίζω.
Υφαίνω τους θρύλους μου γύρω σου,
παλλόμενη στον Αιθέρα,  
κρυμμένη στου χρόνου την αχλύ 
που δεν γνωρίζει Αρχή και Τέλος.

Σκιές γεννώ
μα κι αυτό για εσένα δώρο είναι που προσφέρω
γιατί όταν θα δεις να λείπει η σκιά σου
τότε θα καταλάβεις πως το σκοτάδι έφυγε. 
Μα ακόμη και τότε
η Φωτιά της Λαγνείας μου θα κατακαίει μέσα σου ...

© 2013 Κωνσταντίνα Λαψάτη ~ Σκέψεις
{ για τον Ellis H. &  L.L.}